Squadrons of Darkness

mateeo

Syna porodzi Alfrodhul
Nim zniszczy go Fenrir;
A ona cwałował będzie, kiedy pomrą Bogowie,
Ścieżkami ojca.
Wilk połknie Aldafothra,
Ale Vidhar go pomści,
Zimne szczęki mu rozerwie
U kresu walki z Fenrirem.

Wilk Fenrir, jedno z trójki dzieci Lokiego – Boga zniszczenia i mordu, syn Angrbody – olbrzymki z Ziemi Gigantów, brat Jormungandera i Hel, zabójca Odyna. Jednak to, dopiero później…
Kiedy Bogowie dowiedzieli się, że na ziemi istnieją dzieci Lokiego i że są blisko związane z przepowiednią, wedle której mają stać się przyczyną wielu nieszczęść – w tym również śmierci bogów, Bóg Ojciec wystał po nich swoich posłańców. Kiedy ci stanęli przed jego obliczem, ten rzucił węża (Jormungandera) do najgłębszego z mórz, oplatające kulę ziemską, gdzie mógł spokojnie rosnąć, by w krótkim czasie móc opleść swoim ciałem całą Ziemie. Następnie strącił do Domu Wiecznej Mgły Hel, której dał władzę nad umierającymi od chorób i starości, jednakże Fenrirowi pozwolił dorastać w spokoju.
Spośród wszystkich bo

gów jedyny Tyr był na tyle odważny, by dostarczać Fenrirowi jedzenie. Bogowie widząc, jak ten rośnie bez umiaru, zdawałoby się, iż każdego dnia więcej, i znając przepowiednię, wedle której ma on położyć kres ich panowaniu, starali się temu zaradzić i zniweczyć przyszłość zgotowaną mu przez los.
Postanowili związać go mocnym łańcuchem, który nazwali Loedhing i który przynieśli wilkowi by ten, udowodnił im swoją siłę. Wilk wyczuł niebezpieczeństwo, jednak nie chcąc uchodzić za tchórza, zgodził się. Bogowie związali go i już zaczęli weselić się z tak łatwego rozwiązania problemu, gdy wilk naprężył wszystkie swoje mięśnie i uwolnił się z okowów łańcucha.
Wtenczas bogowie skonstruowali nowy łańcuch., jeszcze mocniejszy od poprzedniego – nazwali do Dromi. Ponownie, więc złożyli wizytę wilkowi i zaproponowali zmierzenie się i z tym dziełem. Kusili go sławą, jaką zdobędzie po pokonaniu tak znaczącej przeszkody. Wilk i tym razem wyczuł podstęp w zachowaniu bogów, lecz lekceważąc go, ponownie stanął w szranki z łańcuchem. Zdawał sobie sprawę z tego, iż Dromi jest grubszy niż jego poprzednik, jednak i on urósł od poprzedniego razu. Kiedy bogowie związali go, wilk naprężył mięśnie, a po chwili oczka łańcucha rozsypały się ziemi, brzęcząc z cicha…
Bogowie zaczęli martwić się, iż nigdy nie uda im się pokonać wilka. Wtedy Odyn postanowił spróbować po raz ostatni i wysłał swojego sługę – Skirnira – by ten, udał się do Ojczyzny Czarnych Elfów, gdzie czarne skrzaty miały wykonać łańcuch, zwany Gleipnir. Został on zbudowany z sześciu składników : szmeru kociego chodu, korzeni górskich, plwociny ptaka, ścięgien niedźwiedzia, brody kobiety i oddechu ryby. Na zewnątrz łańcuch był gładki i miękki, niczym jedwabna wstęga, jednak pod spodem krył w sobie siłę, zdolną do schwytania olbrzymiego Wilka.
Kiedy przyniesiono go bogom, udali się oni nad jezioro Asmvartnir, na małą wyspę zwaną Lyngvi, i przywołali tam wilka. Gdy się zjawił, pokazali mu wstęgę i zaproponowali ostatni pojedynek.
Ferir nie kwapił się do przyjęcia pojedynku i jedynie troska o jego dobre imię, kazała mu przyjąć wyzwanie. Dla pewności jednak, postawił jeden warunek – jeden z bogów ma trzymać swoją rękę w jego pysku. Wtedy na twarzach bogów pojawiła się niepewność. Wilk triumfował, był pewien, że nikt nie poświęci własnej ręki. Odyn lekko schował twarz w cieniu kapelusza, który zawsze nosił na głowie, Thor zadrżał z gniewu, Frigg nerwowo przebierała palcami po oczkach łańcucha zawieszonego u szyi, Baldur … Baldur stał nieruchomo. Wilk widząc to, wyprostował się i wypiął dumnie pierś, chcąc jeszcze bardziej pogrążyć swoich bezsilnych przeciwników. Wtedy ku Fenrirowi wystąpił jeden z bogów, był to Tyr - ten sam, który przez lata karmił go. Stał on z boku, więc wilk nie zauważył go wcześniej, lecz teraz jego pewność siebie zachwiała się trochę. Przystąpił jednak po pojedynku, kiedy Tyr z beznamiętnym wyrazem twarzy podsunął mu dłoń pod pysk. Wtedy nie mógł się już wycofać…
W mgnieniu oka został spętany łańcuchem. Bogowie odsunęli się od niego, dając mu miejsce do walki. Wilk nabrał powietrza w płuca, napiął pierś, ale … łańcuch nie puszczał. A im mocniej wilk naciskał na łańcuch, tym ciaśniej się on na nim zaciskał. Wtedy wszyscy bogowie wybuchli gromkim śmiechem. Ale wilk nadal trzymał w zębach rękę Tyra. Patrząc mu w oczy, lekko zacisnął kły na skórze, potem mocniej, i mocniej … Tyr ani drgnął. Wtedy jednym kłapnięciem paszczy Fenrir pozbawił go ręki.
Reszta bogów widząc, iż wilk jest solidnie spętany, złapała za linę, która zwisała ze wstęgi, i z pomocą ogromnego głazu przenieśli go dalej. Głaz wbili głęboko w ziemię, by wilk nie mógł się uwolnić. Potwór cały czas kłapał ze złością zębami, ale włożono mu do pyska miecz zwrócony rękojeścią ku górnej szczęce, a ostrzem ku dolnej. Wilk musi, więc trzymać szczękę cały czas otwartą i wydaje przy tym okropne jęki. Ślina, która ścieka z jego paszczy, tworzy rzekę Von. Fenrir pozostanie związany, aż do Ragnarok – Zmierzchu Bogów …